Over het noorden van Chili

Wat is het weer een tijd geleden dat ik een bericht heb geplaatst en wat is er veel gebeurd! Ik heb veel te veel te vertellen, maar ga een poging doen jullie niet te laten lijden onder de hoeveelheid tekst die ik ga creeëren..

De laatste keer vertelde ik dat we naar Mendoza zouden gaan en dat was echt een heerlijke stad. In één klap hadden we het zonnetje en de warmte weer terug gevonden en dat hebbenn we gevierd met een picknick in het park, vergezelfd door onze eerste Argentijnse Malbec. We waren dan ook in Mendoza met een reden: wijn. In Mendoza worden namelijk niet alleen de meeste, maar ook de beste wijnen van Argentinië gemaakt. Je kunt dus al raden dat dag twee in het teken van wijn stond met een wijntour langs drie bodega´s (wijnhuizen), op de mountainbike welteverstaan. Bodega nummer 1 (Cecchin) was een Biologische bodega en er werd met liefde wijn geproduceerd (en geconsumeerd). Tussen de druivenvelden stonden verschillende andere planten en bomen ten behoeve van de smaak van de wijn én de biodiversiteit van het land. Na een tour kregen we natuurlijk ook de gelegenheid wijn te proeven en werd ik in één klap verspest door interessante, ronde, houtige en kruidige smaken van wijnen die ik normaal alleen vanaf de buitenkant van de fles bekijk. Industrieële bodega nummer twee snelde ons door de rondleidin heen om af te sluiten met zeker lekkere, mar beduidend minder interesante wijnen dan bodega nummer één. Bij de derde bodega kregen we helaas slechts 1 wijn te proeven en daar kan ik kort over zijn… Cabernet Sauvignon 2004, magnifiek! Zo´n dag moet je natuurlijk ook op gepaste Argentijnse wijze afsluiten in een restaurant waar ze – shame on me – Argentijnse steak serveren, gebakken op twee vuren.. één voor de hitte en één voor de smaak. Daarbij dan nog een Syrah uit 2009 en de avond is perfect. Maak je geen zorgen, we kwamen hooguit wat decadenter, maar zeker niet dronken weer veilig aan in het hostel.

De volgende dag zijn we halsoverkop weer vertrokken naar Santiago (een hele mooie busrit over een bergpas heen trouwens) om vervolgens die zelfde avond nog de bus te pakken naaar Copiapo/Cardera, alwaar de lonely planet ons year-round-sun en het turquoise Bahia Inglesa had belooft. Wat mooi was het uitzicht op de industrieële baai van Caldera en hoe hebben we genoten van de donkere wolken die zo ver strekten als wij konden zien (En nog wel in de woestijn hè!). Ok, ook goed, geen strand.. dus terug naar Copiapo gegaan en de volgende nachtbus in die ons naar San pedro de Atacama zou brengen. Mocht het nog niet duidelijk zijn, dit was een falikante mislukking.

Gelukkig bracht San Pedro ond wél de verlichting waar we naar op zoek waren, ten midden van de meest droge woestijn op aarde. Spectaculaire busrit wederom. Behalve dat San pedro alles had dat menis Chileense stad mist, het was er namelijk gezellig, was er ook nog eens enorm veel te doen in de omgeving. Het winterse woestijnklimaat is overigens erg aangenaam met 20/22 graden overdag, maar daar tegenover staat en barre nacht waarbij het kwik dik onder de nul zakt. Dat hebben we geweten ook.. tijdens een 2,5 uur durende stare-gazing tour vertelde de gids ons vrolijk dat de temperatuur in die tijd nog wel eens 5 graden kon gaan zakken. “Wie wilt er een deken?” ... “Ik, ik, IK!” Die tour was wel echt heel erg mooi met ruim 2 km minder atmosfeer die ons normaal het zicht belemmert. Het aantal sterren dat te zien was valt in Nederland niet te evenaren, de melkweg was nog nooit zo helder en 10 vallende sterren waren de norm. Doe daarbij een informatief praatje van een gezellige astronoom die ook docu´s voor discovery maakt, laat iedereen door 10 verschillende telescopen gluren en sluit af met een warme mok chocolademelk en je hebt koude, doch perfecte avond in de woestijn.

De volgende dag zijn we er zelf op uit gegaan op de mountainbike... en echt, ik heb nog nooit gescholden op een fiets. Ten eerste kán ik helmaal niet mountainbiken over een dikke laag zand en óók niet over heel veel keien in de rivierbedding en ik vind het óók niet leuk om een halve meter met fiets en al naar beneden te zakken omdat een stuk grond besluit onder me vandaan te zakken. Daarbij kwamen we maar niet aan de overkant van de rivier en je kunt het al raden, we hebben we nooit de ruïnes waarnaar we opzoek waren bereikt. Nee, toen hebben we het nog niet opgegeven! De volgende bestemming was de Valle de la Luna en die hebben we wel bereikt. Aldaar zijn we door een grond gekropen en vervolgens doorgelopen naar een hoge zanduin om vanaf daar de zonsondergang te bekijken (vooruit ik biecht het op.. omringt door 300 mede-toeristen).

But there´s more! De volgende dag hebben we ons weer gewend tot de georganiseerde trips en zijn we om 3 uur in de ochtend (of nacht, het is maar hoe je er tegenaan kijkt) met half open ogen opgehaald om naar El Tatio Geysers te gaan. Dat is een Geyser field met maarliefst 64 geisers. We kwamen aan met de milde temperatuur van -10 graden celcius (en ja dat was mild, want de vorige dag was het nog -15.. niet zeuren dus.. ok.. ) en een beetje tipsy van de hoogte (4200 meter) op een veld vol met geiserdampen en de heerlijke geur van rotte eieren (zwavel). Het was er geweldig en alle ontberingen waard! We zijn geëindigd in een thermal, oftewel heetwaterbron, maar dat klinkt net iets chiller dan het is.. je moet je namelijk ook in de vrieskou weer aankleden daarna.. Maar alles voor de ervaring hé, dus hup er in!

Na een paar heerlijke dagen was het tijd om afscheid te nemen van San Pedro en hebben we de bus gepakt naar Arica, het meest noordelijke puntje van Chili. Vanuit daar konden we door naar nationaal park Lauca, op 4400 meter hoogte. Onze bus had er wel wat moeite mee en tufte in een slakkengangetje omhoog, maar goed 6 uur later stonden we dan toch in Parinacota in Lauca (inwoners.. ik gok op 40). Blij aangekomen te zijn liepen we naar een hostel toe, klopten op de deur.. niemand thuis. Ok, ander hostel.. alles met een dik slot van buitenaf gesloten. Ok.. probleem, het is daar ´s nachts min heel erg veel. Toen zijn we maar gaan rondlopen in de hoop iets te vinden en JA.. het conaf (organisatie voor natuurbehoud) huis stond open en er waren bedden én dekens! Slaapplaats gevonden..

De volgende ochtend werd Joeri helaas met knallende hoofdpijn wakker.. hoogteziekte. Toen ben ik maar opzoek gegaan naar Coca blaadjes (ja, dé grondstof van cocaïne), thee daarvan schijnt goed te werken tegen de hoofdpijn. De komende drie dagen was het helaas wel uitgesloten te gaan hiken. Wel nog een mooie hike gemaakt van een uurtje in de buurt van Parinacota en dat was ook zeker de moeite waard. Maar mind you, lopen op 4400 meter is een heel stuk uitputtender dan je denkt. Verder hebben we dus vijf dagen gebivakeerd in het onbemande conaf huis en hebben we een douche gecreeërd met een bak met gekookt water (ok, en een beetje koud water erbij), gekookt in twee ketels die daar stonden en vooral onder heel veel dekens gezeten. Ik kan je één ding zeggen, het was er KOUD, maar het was ook wel een beetje een avontuur.

Inmiddels hebben we Chili verlaten en zijn we aangekomen in La Paz, Bolivia en het is hier de wereld op z´n kop. Alles is compleet niet te vergelijken met Chili en het is een drukte van belang. Een eerste indruk: auto´s tuffen in lange rijen langzaam door de straten en oversteken gebeurt op eigen risico, de straten vullen zich met kleur en de mensen zijn 20 cm korter, op de heksenmarkt verkopen ze gedroogde lama foetussen en de eerste lama hebben we ook al gegeten. Het is hier een drukte van belang en de stoepen worden gevuld met verkopers waardoor je er bijna niet op kunt lopen en alles is eindelijk weer een stukje goedkoper. De mensen lachen en de stad leeft, ik ben benieuwd naar de rest van Bolivia.

Tot mijn volgende update weer!

PS: foto´s volgen één dezer dagen nog!