A story on Patagonia

Het is weer even geleden dat ik van me heb laten horen, maar jullie zijn nog niet van me af hoor. De afgelopen 2,5 week hebben we doorgebracht in het van alles afgelegen Patagonie en hebben we genotenvan het kleurenpalet dat dit deel van Chili ons te bieden had. Van uitzicht over het water en bergen in alle mogelijke blauwtinten en diep roodoranje bossen tot een vuurrode zonsondergang vanaf de boot en de witte besneeuwde vlakten in de buurt van Ushuaia. Patagonie is echt heel erg mooi (maar ook heel erg koud).

Na Punta Arenas hebben we de bus gepakt naar Ushuaia, het Argentijnse deel van Tierra del Fuego, ook we ´the end of the world´ genoemd. Met andere woorden zaten we op bijna het meest zuidelijke punt waar je kan komen dat voor Antartica ligt. Je kunt je voorstellen dat de verleiding daar was een boot te pakken naar Antartica, maar dat gaat ons budget toch echt een beetje te boven, dus zijn we braaf aan land gebleven. Wel hebben we een hele mooie boottocht tussen de bergketens gemaakt over the Beagle Channel en hebben we nog even gezwaaid naar een eiland vol zeeleeuwen en een korte hike op een van de eilandjes gemaakt voor een mooie zonsondergang. Ook hebben we een hike gemaakt naar Laguna Esmeralda, een meer wat hoger in de bergen. Dat is waar we over hele besneeuwde vlakten liepen, wat op zichzelf nog mooier was dan de laguna zelfs. Helaas lag er een moeras onder die maagdelijk witte vlakten en wist de bevroren bodem ons niet te houden. Dat was nog heel erg leuk toen Joeri door de grond heen zakte, maar werd iets minder toen ik
zelf 30 cm meter wegzakte bij iedere stap die ik zette. Verder hebben de bevers zich goed uitgeleeft in Patagonie (ze zijn hier door mensen geintroduceerd en vormen nu een ware plaag) en hebben we twee enorme beverdammen gezien.

Ook gletsjers zijn onderdeel van Patagonie, dus ook die hebben we opgezocht natuurlijk. Eerst terug Chili in, om vervolgens een bus te pakken naar El Calafate en Argentinie weer in te gaan. Daar zijn we naar de Perito Moreno geweest. Een gletsjer die je letterlijk kunt horen groeien. Iedere dag groeit hij 2 meter en daarbij is het de enige gletsjer (hier in de buurt) die nog groeit inplaats van krimpt in de broeikas waarin we leven. Verder hebben we gekozen voor een wat comfortabelere manier van reizen en hebben we drie dagen op de boot gezeten, varend naar Puerto Montt door de fjorden van Patagonie. Dat zorgde voor een ´oeee.. aahh´ ervaring iedere keer dat je het raam uit keek. Een stukje van de boottocht bracht ons over de grote oceaan heen. Zeeziekte hadde we geen last van, maar ik werd er zó slaperig van. Echt slapen op een schommelende boot is briljant en werkt verdraaide goed. Inmiddels zijn we al weer in Santiago beland en hebben we er nu 9000 kilometer opzitten.

De Chilenen hebben m´n hart nog niet echt gestolen, hoewel ik heb begrepen dat al die openhartigheid, vriendelijkheid en behulpzaamheid zich vooral binnen de families af speelt. Dat zou er mogelijk mee te maken hebben dat de vorige generatie nog is opgegroeid binnen een dictatuur. Toch is het jammer dat we daar niet zo veel van meekrijgen. Verder zijn Chilenen weinig stijlvol, vooral praktisch en niet bepaald geduldig. Het concept rij is hier volledig onbekend en als jij wel in die niet bestaande rij gaat staan wordt je links en rechts ingehaald. Ja, daar is nog ruimte én je bent sneller aan de beurt.. geef ze eens ongelijk? Het heeft ook zo z´n praktische kanten hoor, 10 minuten voordat je bij de busterminal ben beginnen de Chilenen hun spullen al de pakken en vijf minuten van te voren staan er al een aantal in de rij om uit te stapppen. Prima teken voor ´hé we zijn er bijna.´ Het eten is hier al even recht voor z´n raap als de gemiddelde Chileen. Friet, aardappelpuree of rijst met een stuk vis of vlees. Hoewel het hele land praktisch uit kuststrook bestaat zal de gemiddelde Chileen toch eerder voor het stuk vlees gaan dan voor de vis en ze zijn hier dol op hun asad ´s (gril of barbeque) waarbij ze bizarre hoeveelheden vlees kunnen wegwerken.

Dat gezegd, is de natuur hier wel echt verschrikkelijk mooi en heel extreem in z´n uitingen. Hoge puntige bergketens, enorm uitgestrekte open vlaktes, glooiende landschappen, het groen van de bossen in the Lake District, bossen die bestaan uit schijnbaar dode bomen en gebieden die overlopen van laguna´s en meren. Vanuit Santiago gaan we nu weer een heel ander gebied in, in de richting van de Atacama woestijn, de droogste woestijn op aarde. Dat gaat ongetwijfeld zorgen voor heel andere dramatische uitzichten. Eerst staat nu Mendoza in de planning, waar we vannacht de nachtbus naartoe pakken. Nog een laatste keer de grens over naar Argentinie en dan op naar Noord Chili!