Arseen happen en meer

Bolivia in een woord? Optochten! Of het gaat om een feestdag, het slagen van middelbare scholieren of een protest.. Bolivianen houden van optochten. Die optochten, die kunnen heel erg groot worden. De tweede dag dat we in la Paz waren werd corpus christi gevierd en was er een enorme optocht waar zo'n 25.000 Bolivianen aan meededen! Die begon 's ochtends vroeg en eindigde niet tot diezelfde avond laat. Iedereen was uitgedost in verschillende en enorm kleurrijke kostuums en overal op straat waren standjes opgebouwd. Al snel bleken optochten echter aan de orde van de dag en inmiddels zijn we er zeker al een stuk of zes tegengekomen. Dat gezegd, waren die natuurlijk een stuk kleinschaliger dan in la Paz.

Na la Paz zijn we door gegaan naar Potosí, een stad die voornamelijk bekent staat om zijn zilvermijn. Dankzij deze mijn was potosí in de 16de eeuw een van de rijkste steden van zuid-Amerika. Nog steeds is de mijn in werking, maar helaas zijn de werkomstandigheden er onmenselijk te noemen. Mijners werken er dag in dag uit zonder enige bescherming tegen de schadelijke stoffen, kou en hitte (tot 45 graden!) waaraan ze worden blootgesteld. De meeste mijners worden dan ook niet ouder dan een jaar of 50 en velen beginnen al met het werk op hun 12de of 14de. Dat konden wij natuurlijk niet zomaar aan ons voorbij laten gaan, dus hebben we besloten dat maar eens met eigen ogen te bekijken met een tour. Dus zo hebben we 3 uur door de mijnen gezwoegd, gezien hoe de mijners werkten en in ieder geval zelf ook iets van de omstandigheden meegekregen. Ik kan je vertellen dat die tour op zich al zwaar was en dat het je simpelweg niet voor te stellen is hoe het zou zijn daar hele dagen te werken, niet te vergeten hoe het moet zijn voor de mijnersvrouwen die vroegtijdig hun man verliezen.

Als we het dan toch hebben over ervaringen, hebben we natuurlijk ook even het coca-kauwen uitgeprobeerd! Uit strikt praktische overwegingen uiteraard ;) Nee, maar de mijners kauwen hele dagen coca, omdat ze zo niet moe worden en minder last hebben van de dorst en honger. Daarbij werken de cocablaadjes als filter voor de giftige stoffen uit de mijn. Belangrijkste overweging voor ons was echter dat je je wat beter voelt in de mijn door de coca. Je mixt de coca trouwens met een soort suikerspul dat inty heet, wat werkt als een katalysator waardoor de coca gaat werken.. dat zorgt er vervolgens voor dat je tong en wang helemaal gevoelloos worden, een interessante gewaarwording :P

Van cocaverslaving zijn we onze weg vervolgd naar het wilde-westen van Bolivia, Tupiza. Een hike de stad uit bracht ons naar een enorm mooie canyon.. een verder weinig boeiend verhaal, maar de foto´s spreken denk ik voor zich.

Dan de Uyuni Salt-Flakes.. daar heb ik geen woorden voor. Die waren mooi, prachtig, geweldig en anders dan al het andere dat ik ooit heb gezien. Je kijkt uit over niets dan kilometers en kilometers.. ehm.. zout.. en neem maar van mij aan dat dat velen malen indrukwekkender is dan het klinkt. Wanneer er een laagje water over het zout ligt wordt het pas echt magisch en vermengen aarde en hemel zich met elkaar. Een zonsondergang sloot onze dag af door de vlaktes roze met blauw te kleuren, langzaam overgaand in een diep rood dat via de vlaktes de bergen opkroop en de lucht die als een dieppaarse deken langzaam de nacht over ons heen trok.

Voor ons was de dag echter nog niet over en om half 9 stond er een bus op ons te wachten om ons naar Sucre toe te rijden. En daar.. werden we lui. De dagen gevuld met het meest fantastische fruitsalade ontbijt om over te gaan op koffie drinken, wat rond te lopen in de stad, meer koffie te drinken.. you get the point. Onze weg na deze pauze vervolgd naar Cochabamba.. meer pauze. En nee, dat was niet de bedoeling, maar ik werd ziek op de dag dat we zouden gaan hiken.. dus even balen.

Inmiddels zitten we weer in la Paz en hebben we de meest geweldige plannen op de planning staan, maar die zijn voor de volgende keer!

Liefs,
Yvette