monkeybussines

En het zit er al weer op.. zo vertel ik de ene keer dat ik naar Padre Cocha toe ga om te werken op pilpintuwasi, verkondig ik in het eerstvolgende bericht dat ik er weer vandoor ga.. schandalig!

De afgelopen drie weken heb ik in Padre Cocha geleefd. Een dorpje, twintig minuten met de boot van Iquitos af en heerlijk rustig wanneer je het vergelijkt met de rumoerige stad hier. De eerste helft sliep ik in een hostel met een meisje uit Noorwegen, de tweede helft in een kamer bij Humberto (een van de werkers op pilpintuwasi). Humberto´s familie was echt ontzettend aardig. Verder was het net even iets anders dan onze all avarage europese steden, met alleen elektriciteit tussen half 7 ´s avonds en 10 uur ´s avonds, een emmer gevuld met water in plaats van de douche en de eerste week nog bruin water uit de kraan. De waarde van matrassen wordt daarentegen niet overschat, getuige twee pijnlijke plekken op mijn heupen. Maar mis je al dat comfort eigenlijk als het er op aan komt? Nou, mijn dagen werden er in ieder geval zeker niet minder op.

Op pilpintuwasi was het vooral de eerste twee weken best hard werken en Gudrun bleek iets strenger dan ze in het eerste opzicht leek. Vaak genoeg heb ik gedacht dat ze toch wel iets meer respect voor haar vrijwilligers mocht hebben. Op andere momenten was ze daarentegen de hartelijkheid zelve en kon je hartstikke leuke gesprekken met haar hebben. Het werk zelf bestond uit het maken van apenkoekjes, zoeken van meelwormen, zoeken van gewone wormen, de gewone wormen in stukjes scheuren om er mee te vissen en dan het haakje lekker sadistisch heeeeelemaal door de worm heen te duwen (blijft ie beter zitten), het vissen zelf, fruit en noten brengen naar de sakimonkeys, oppassen op de jonge aapjes, de coati´s uitlaten en natuurlijk veel mensen rondleiden. Er waren nog wel wat andere dingen, maar ik denk dat dit wel een aardig beeld vormt.

Wat vissen betreft ben ik overigens niet de grootste held (goh, vertel eens wat nieuws), maar de kleine visjes in pilpintuwasi kon ik wel aan. Ik schrok me dan ook helemaal kapot toen ik ineens een 25 cm lange vis uit het water trok met mijn hengeltje van een stukje hout! Mijn reactie daarop was wellicht ietwat dramatisch (´Shwana!! .. what, where.. what do I do with this??!!.´ ´Just put it in the bucket.´ ´But it´s BIG!'). Verder was er Momo, een van de aapjes, die als hij je zag ineens twee grote ogen op kon zetten, recht op je af rende en dan op het laatste moment in je armen om je nek heen sprong en begon te spinnen. Toch zonde je te bedenken dat ook hij als ie groot is veranderd in een pochende mannetjesaap. Of wat denk je van gevlooid worden door een aap? Verder woonden er behalve een luiaard in een kooi buiten ook nog drie jonge luiaards bij Gudrun in de woonkamer, die later nog werden vergezeld door een nieuw aapje. Verder waren er dus onder andere coati´s, een ocelot, een jaguar, pygmee marmosettes (kleine aapjes), macaws en nog wat dieren. Ieder z´n eigen verhaal natuurlijk, maar ik zal jullie niet de gehele tour geven.

Een belangrijk deel van de tour was vooral het kweken van bewustzijn. Zo is een luiaard binnengebracht door een meisje dat het zielig vond dat hij werd verkocht op Bélen, de man had haar verteld dat het een wees was die hij had gevonden in de jungle. Echter, natuurlijk vind je geen luiaardbaby in de jungle, maar ga je er naar toe en zoek je een moeder om die vervolgens - bluntly said - af te knallen. Ook was er een keer een meisje met zo´n mooie ketting met een stukje jaguarvacht. Die stond toch wel even met afgrijzen te kijken toen ze Pedro, de jaguar, in levende lijve rond zag lopen en ik haar uitlegde dat het voor de mensen hier echt simpeler om te jagen op een jaguar of ocelot voor zijn huid, dan dat een stukje nepvacht maken is. Ja.. wanneer je je midden in het regenwoud bevind, dan zijn alle huiden, boten en opgezettebeesten die je tegen komt echt..

Ook heb ik interessante mensen voorbij zien komen in de tours. Twee mensen die uit Amsterdam kwamen en die ik kon verassen door ineens op het nederlands overstapte (dat ik niet eens meer op het nederlandse woord voor rups kon komen tijdens de tour daargelaten), een man uit zuid afrika die me vertelde dat we elkaar konden verstaan als ik maar langszaam praatte (ja vraag dat aan mij.. dat klonk dus voor geen meter, het is óf snel óf een soort geknutseld slow motion) en een japanner die echt amper een woord engels sprak en dat probeerde te verbergen door elke keer te lachen als hij iets niet begrepen en verschillende dingen op geheel eigen wijze uit te beelden. Daarbij waren de speakswanns met de stomheid geslagen toen hij ze begon te immiteren, terwijl die beesten echt nóóit stil zijn!


Al met al heb ik het wel naar mijn zin gehad de afgelopen weken en heb ik het erg gezellig gehad met de andere vrijwilligsters hier. Nu is het echter tijd om weer verder te gaan en dat vind ik helemaal niet erg! Ik ga het hier wederom wel weer een beetje missen, maar HOI Joeri en HOI reizen!!

So new chapter coming next time..

Saludos a todos,
Yvette