het onbekende weer in..

De afgelopen weken bij Arco Iris heb ik een hele hoop gezien, gedaan, geleerd en gehoord. Ik ben bekogeld met Spaans, maakte kennis met de gastvrijheid hier, heb kinderen voorbij zien banjeren met zowel kertsmutsen als mijters en kwam ineens kale jongetjes tegen toen ik terug kwam uit de stad. Ik weet inmiddels alle kinderen individueel een beetje in te schatten en kijk dwars door het schattige snoetje van luchtalarm Didra heen. Routines heb ik hier zeker al ontwikkeld. Elke ochtend wakker rond 6 uur en tussen 7 en half 8 gaat de bel om het ontbijt aan te kondigen. Vervolgens rustig even mijn pagina aflezen en dan toch weer net te vroeg in de comedor zijn, dus wachten op de rest. Rond 10 uur beginnen we met activiteiten, eerst een uurtje groep A en dan een uurtje groep B bij mij, terwijl ondertussen de andere groep aan het dansen is met Maximo. Rond half 1 standaard lunch met rijst en ´s middags worden de kinderen bijgeschoold of doen we nog wat activiteiten als touwtrekken, volleybal of voetbal. Aan de ene kant heb ik hier mijn plaatsje wel een beetje gevonden zo ondertussen, aan de andere kant blijft het zo nu en dan wat eenzaam met mijn beginnersspaans.

Het is dan ook met een beetje dubbel gevoel dat ik hier wegga. Wat, nu al??!! .. Ja, ik heb mijn plannen een beetje bijgesteld. In plaats van hier tot begin april door te werken ga ik zaterdag richting een dorpje hier in de buurt, Padre Cocha genaamd. Misschien dat er belletjes gaan rinkelen bij de naam Pilpintuwasi? Want dat is waar ik de komende drie en een halve week ga werken! Het is het dierenopvangcentrum / de vlindertuin waar ik een paar weken terug met Joliene naar toe ben geweest. Ook heb ik de kinderen daar in twee etappes inmiddels mee naar toe genomen! Dat vonden ze allemaal erg leuk, op een aanval van een mier en een onvoorspelbare aap na. Mijn werkzaamheden daar gaan voor zover ik nu in kan schatten het rondleiden van mensen, het verzamelen van vlindereitjes en het bedenken van spelletjes voor de apen zijn. Wellicht dat ik me er ook nog aan mag wagen gezellig een rondje met de ocelot lopen.

Maar zoal ik al zij vertrek ik met een dubbel gevoel. Vijf weken in m´n eentje bij Arco Iris zag ik toch niet zo zitten, maar aan de andere kant leer ik hier de mensen nou juist een beetje beter kennen. Zo ben ik samen met Robert naar de externe Arco Iris kinderen geweest (na hun 15de gaan ze weer thuis wonen, maar worden ze nog wel begeleid) en heb gezien hoe zij wonen. Je gaat alles toch weer net even in een ander perspectief zien als je in een huis zit dat net zo groot is als jou eigen slaapkamer en waar dan een gezin van 9 woont en slaapt. Met z´n 9en hadden ze welgeteld 2 bedden en een hangmat. Aan de andere kant hadden zij in ieder geval weer geen lekkend dak en meer spullen dan andere gezinnen met een iets groter huis (ja.. wel 2 kamers of zelfs 3). Daarbij komt dat de rivier soms hoger stijgt dan de huizen zijn gebouwd, waardoor een groot deel van de mensen weer tijdelijk ander onderdak moet zien te vinden. Verder is het afentoe nog een hele kunst je te manouvreren over de planken die de straten over het water heen vormen. Met geluk 3 planken breed en alleen een beetje gammel, met iets minder geluk 1 plank breed en maar hopen dat je genoeg evenwicht hebt. In het water vallen is daar ook geen gezonde optie, aangezien dat gelijk functioneert als riolering en het vol licht met troep.

Om verder te gaan op het leren kennen van de mensen hier.. Ik ben patty engels aan het leren, ga vanmiddag Ceviche (typisch gerecht van hier, gemaakt van onder andere rauwe vis en limoen) eten met Robert en ga vanavond me even aan het Iquitoiaanse uitgaansleven wagen met Máximo en Juan Pedro. Toch ben ik uiteindelijk blij dat ik er voor gekozen heb ook nog 3 en een halve week naar pilpintuwasi toe te gaan. Dat opzich is al weer een hele nieuwe ervaring en daarbij denk ik dat de omgeving wat makkelijker is om alleen te vertoefen, maar in the end ga ik Arco Iris toch missen.