Een impressie

Hoe leg je uit wat je meemaakt, wat je ziet, ruikt, hoort en voelt met alle nuances die daar bijhoren? Hoe de warme vochtige lucht van Iquitos als een klamme deken over je heen valt zodra je het vliegtuig uitstapt en hoe snel die je gewoon wordt. Of lopen door de straten terwijl overal om je heen mototaxi´s voorbijrijden, niet te vergeten het lawaai dat daar bij komt kijken waardoor je altijd je stem iets verheft bij het praten. Dat je er het ene moment over hebt dat het je meevalt met het aantal mensen dat op straat valt om vervolgens bijna over iemand te struikelen, omdat ze gewoonweg niet opvallen. Dat je even lacht als je een mototaxi voorbij ziet komen waarop ze een hele boom vervoeren of dat ze met man en macht een boot boven op de bus hijsen, omdat die ook nog mee moet. Het laten stoppen van een minivan die je terugrijdt naar de stad en er dan bij het instappen achterkomen dat er een hele hoop eenden in liggen en de reactie van de volgende vrouw die in wilt stappen en drie pogingen nodig heeft voordat ze dat aandurft. Maar ook de manier waarop ze omgaan met die eenden, die met hun poten vastgebonden zich berustend in hun lot mee laten voeren terwijl mensen ze verslepen of op hun vleugels staan.

Wat dachten jullie van de markt Belén, die in al zijn geuren en kleuren gewoon niet uit te leggen is. Een combinatie van warmte, mensen, vlees, fruit, kleding en de geur van al die dingen bij elkaar met een temperatuur van ruim 30 graden. Dan snel weer achter Pedro aanlopen en hem goed in de gaten houden terwijl je, je door de mensen heen manouvreert. Hoe je vervolgens aankomt bij het drijvende deel van de stad, je over planken boven het water begeeft, met een beetje hulp de boot instapt en vervolgens na die klamme markt een zachte amazone wind voelt. Het wonderbaarlijke verschil in prijs voor een boottochtje door Belén en naar de Vlindertuin was al even opmerkelijk.

Carnaval dan, waarvan jullie al weten hoe dat verlopen is.. maar het ironische gevoel van het verschil in de verwachtingen die je er vooraf van hebt en waar je dan vervolgens tegenaanloopt. Daar dan heel hard om lachen en gewoon maar lekker meedoen. De grote verhalen over feest, maizena, water en kleur in je achterhoofd en een glimlach daarbij. En hoe er toch enorm naar dat feest toegeleefd wordt door een aantal en het plezier dat eraan beleeft wordt. En hoewel een deel van de stad angstaanjagend leeg was, een groot watergevecht in alle wijken buiten het centrum van Amsterdam ga je niet tegenkomen.

En dan de grote hoeveelheid aan onbekend fruit en andere gerechten verpakt in bananenbladeren of maisbladeren. Hoe die dingen vervolgens de ene keer een aangename verassing zijn en de volgende keer een jammer dieptepunt. Dat ik hier elke keer toch stiekem maar weer hoop dat we geen vis eten en hoe ik daarna toch weer met een mond vol graatjes zit. Of wanneer je probeert te achterhalen welk beest er op je bord ligt en dat je gewoon niet verder komt dat het uit het woud komt. Dat dat stukje vlees ook nog een keer haren had en dat ze het hier voor elkaar krijgen een vis zo ongeveer van kop tot staart op te eten, terwijl ik na een heldhaftige operatie toch nog iets op mijn bord heb liggen dat prima te identificeren blijft als vis. Dan nog ons laatste avontuur, waarbij Jolien en ik ons gewaagd hebben aan de grote, witte, kronkelende larven van de bbq. En nee, lekker is anders, maar zo vies als je denk dat ze zijn.. zo vies zijn ze zeker niet. Uberhaupt zijn ze gek genoeg niet vies (als er je er tegen kan dat er wittige smurrie uitkomt als je door de knapperige en taaie huid heen bijt natuurlijk).

Dan is er nog de manier waarop mensen hier met je omgaan. Een manier die ik over het algemeen heel prettig vind. De mensen zijn open en hartelijk en lachen met je.. niet om je. Maar er is ook de manier waarop een open en vrolijk meisje op Arco Iris veranderd als ze met je praat over thuis. Dat het oké is om op Arco Iris te wonen, maar dat ze zoveel liever thuis zou zijn. Dat ze zegt dat ze niet precies weet waarom ze op Arco Iris is en niet thuis en dat je niet zeker weet of dat waar is of dat ze er liever niet over verteld. Hoewel de kinderen hier echt oprecht vrolijk en levendig zijn en buitenom wat typische streken voor kinderen onderling erg leuk met elkaar omgaan, kom je er dan langzaam toch achter dat er ook wat barstjes zichtbaar zijn achter die grote lach. Wat ik daaruit heb geleerd is dat het makkelijk is te onderschatten wat die kinderen al hebben meegemaakt, nu ze hier zo´n schijnbaar heerlijk leven hebben op Arco Iris. Want dat moet gezegd worden, er wordt goed voor de kinderen hier gezorgd.

Nee, precies beschrijven wat het is om hier te zijn dat kan ik niet. Ik hoop toch dat ik jullie een aardige indruk heb kunnen geven van wat het is om hier in Iquitos te leven en ook leren leven. Ik heb gemerkt dat ik lange tijd nodig had hier een beetje mn plekje te vinden en soms is het lastig, maar stiekem ben ik inmiddels toch al een beetje van Iquitos gaan houden.

Verder nog een kleine Arco Iris update.. we hebben een filmpje gemaakt! Hier de link: http://www.youtube.com/watch?v=3efqkPHRi88&feature=youtu.be

Tot mijn volgende berichtje dan maar weer :)